John’s Blog – Nederlands

De blijvende verandering (11/11/2020)

Het gevoel alleen te zijn is precies het gevoel dat we om een of andere reden voelen wanneer we door moeilijke tijden gaan en tegenslagen meemaken. Het is behoorlijk isolerend, zo erg zelfs dat het ons onszelf kan doen afsluiten. We dragen de last alleen in plaats van uit te reiken naar anderen en sommigen van ons hebben niemand die ze begrijpt, noch hebben we de vaardigheden om met de moeilijkheden van het leven om te gaan. We staan er dus alleen voor. Maar zijn we echt zo alleen of voelen we ons alleen maar alleen? Ik denk niet dat we zo alleen zijn als dat we onszelf laten geloven.

Veel van mijn vrienden hebben me gevraagd hoe ik het hoofd bied aan, en omga met dingen die ik meemaak in mijn kleine wereld. Het is niet gemakkelijk, en het kan af en toe zwaar zijn, zoals mijn goede vrienden je kunnen vertellen.

Op dit moment voelen sommigen het isolement van alle beperkingen, worden ze depressief van het ‘social distance’-en, naast allerlei andere zaken. Ik heb al veel meegemaakt in mijn meer dan 10 jaar van eenzame opsluiting en iedereen daarbuiten krijgt nu een voorproefje van wat ik dagelijks meemaak. Ik heb ook veel heftige ervaringen gehad in mijn leven, maar daar hoef ik niet op in te gaan.
Er zijn anderen die ervaringen zoals jij hebben meegemaakt, of die dezelfde of soortgelijke problemen hebben als jij. We reageren er allemaal anders op. Waarom is het zo moeilijk om iemand te vinden om mee te praten of zelfs maar te relativeren wat er gebeurt?

Wanneer mensen geconfronteerd worden met iets wat hun welzijn in gevaar brengt, zullen ze zich hoogstwaarschijnlijk distantiëren van wat hen kwetsbaar maakt, of zelfs hun geloof of wereldbeeld op de proef stellen. Het kan zijn dat wanneer je je voor iets openstelt, je wordt geconfronteerd met vijandigheid, spot, of psychosociaal als ‘anders’ wordt ervaren (vergelijkbaar met het ervaren van vooroordelen). Het is dan ook geen wonder dat we onze ware gevoelens niet zo gemakkelijk durven te uiten en daarom houden we zoveel voor onszelf, om zo een of andere vorm van oordeel van anderen te vermijden. Het zou aan dat wederzijdse wantrouwen kunnen liggen dat er in de huidige sociaalpolitieke sfeer nieuwe vormen van onvrede kunnen ontstaan die zich moeiteloos lijken te verspreiden, zodanig dat woede en onenigheid alomtegenwoordig zijn.

Ik heb het gevoel dat we zo los van elkaar zijn komen te staan, dat we niet langer het vertrouwen hebben om naar een bekende te gaan om onze moeilijkheden en verschillen te delen. Ik bedoel dat we niet langer op een volwassen manier praten over onze standpunten, laat staan onze problemen. Zelfs onze leiders kunnen dat niet meer doen. Onze kwetsbaarheid is wat ons menselijk maakt, maar velen vergeten dit simpele basisfeit. Dat we allemaal menselijk zijn. De mate waarin we dat vergeten zijn is schokkend. Wat een weldaad het kan het zijn, als je naar iemand kunt gaan die je vertrouwt om zonder pretentie te luisteren en je hart te luchten. Met een goede vriend is dat soms alles wat nodig is. Soms kun je de ander helpen door een goed advies, of te vertellen hoe je zelf met een identieke of soortgelijke kwestie bent omgegaan.

Wat kost het om iemand een beetje tijd te geven om zijn zorgen aan te horen? Als het bijvoorbeeld om je vriend gaat, ben je dan bereid dit te doen? Of zou je dit ook voor iemand anders doen? Vriendelijkheid kost ons niets en er valt veel te winnen wanneer we onze vriendelijkheid meer lieten zien.

Als je hebt geleefd, heb je op een of andere manier geleden.

Voelde je je geïsoleerd en alleen met wat het was wat je doormaakte? Ik denk dat het goed mogelijk is dat je je alleen voelde. Hoeveel verschil zou het maken als je je begrepen had gevoeld, als je hulp had gekregen, als iemand je empathie toonde of achter je had gestaan? Wat een opbeurend gevoel wanneer je je last niet alleen had hoeven dragen, en de loyaliteit had van iemand die je kent. Mensen voelen overal de spanning van het verlies van een gemeenschapsgevoel , of van menselijkheid tussen elkaar. Mensen zijn sociaal van aard, en een gebrek aan interactie met anderen heeft ervoor gezorgd dat iedereen zich op de één of andere manier alleen voelt.

We voelen ons mogelijk allemaal steeds meer alleen nu we meer tijd hebben en de interacties tussen mensen korter en beperkter zijn. Het zou een groot verschil maken om van deze interacties met anderen een beter positiever contact te maken. Het zou iemands dag kunnen veranderen of zelfs een crisis kunnen afwenden wanneer we een beetje meer interesse zouden tonen en dit ook echt meenden. Iemand begrijpen is een belangrijke manier om met hem of haar in contact te komen. Reageren met empathie, in plaats van de gebruikelijke onpersoonlijke clichés, is een groot respect voor de menselijke waardigheid als het gaat om iemand in nood te helpen.

We beïnvloeden elkaar meer dan we denken en voor sommigen is het een grotere invloed dan voor anderen. Het is misschien niet altijd gemakkelijk om je wereldbeeld of iets anders te veranderen, of zelfs om uit jezelf te stappen en je voor te stellen dat je in de schoenen van de ander staat, maar als je het probeert kan het zijn dat je er als persoon door groeit.

Simpel gezegd, probeer je iets meer open te stellen en toon eerlijke en oprechte interesse in anderen. Vraag bijvoorbeeld oprecht hoe het met iemand gaat, bel iemand om wie je geeft om te vragen hoe het met hem of haar gaat en probeer iemand te begrijpen of met empathie te reageren.

We geven allemaal in meer of mindere mate vorm aan de wereld en we brengen allemaal veranderingen aan. Zou het niet beter zijn om zorg, mededogen en al het andere te gebruiken om de wereld mooier en vriendelijker te maken?

Met vriendelijke groet,

John